Mocht je alvast meer informatie willen of vrijblijvend kennis met mij willen maken, dan ben je uiteraard van harte welkom om contact met mij op te nemen. Wie weet tot binnenkort!

Harte groet van mij,

Sujani Fijma

Friesland
Bakkeveen
06-28 3535 27

info@thuiskomeninjezelf.net
Facebook
LinkedIn

Hoe gekleurd kijken wij / zijn wij gaan kijken:

WHO (World Health Organization): 30% van de Europeanen heeft een mentale, emotionele ziekte of disbalans en als we daar de mensen van boven de 65 bijtellen en de burn-out geregistreerden, ligt dit getal zelfs boven de 50%! De mensen met een fysieke ziekte nog niet eens meegenomen. Dat is enorm!

Alle emotionele, mentale en ook een groot deel van de fysieke klachten zijn rechtstreeks in verband te brengen met lijden in onze kindertijd. En het is misschien ondenkbaar, maar zelfs in wat wij een ‘normale’ kindertijd noemen schuilt pijn en lijden voor het jonge kind. Het zit in onze cellen, in ons lichaam en ons brein opgeslagen; we dragen echt allemaal een bepaalde mate van pijn en lijden in ons mee. Pijn uit onze kindertijd.

Stel je eens voor: je bent een kleine baby, totaal afhankelijk van je ouders die jouw behoeften niet volledig (kunnen) vervullen. Er is geen manier om ze dit te vertellen en je kunt ook niet uit die situatie weggaan om elders te halen wat je nodig hebt. Je kunt je behoeftes ook niet zelf vervullen én, het ergste misschien wel, je hebt geen besef van tijd. Dit maakt dat een baby de situatie ervaart alsof het ALTIJD zo zal zijn.

Dit maakt ervaringen voor een kind, zoals het laten huilen van een baby, stem verheffen naar een kind, geïrriteerd raken door een kind en dit al dan niet bewust laten merken…deze ‘normale’ dingen die wij allemaal kennen, geven in feite het jonge kind (onbedoeld) overweldigende pijn. Er is onvoldoende afstemming op de behoeften van het jonge kind.

Kleine kinderen zijn TOTAAL overgeleverd aan de genade van de ouders. Zij stellen vast wat goed/niet goed voor je is, wat zij je wel/niet geven of kunnen geven… Hoeveel ouders normaal gesproken ook van hun kind houden, ook zij zijn zoons en dochters van ouders die op hun beurt nooit altijd helemaal volledig hebben kunnen afstemmen op de behoeften van hun kind.

Het staat inmiddels vast, vanuit gedegen wetenschappelijk onderzoek, dat pijn uit onze kindertijd in onze volwassen levens voor emotionele, mentale en fysieke pijn zorgt als het niet is doorvoeld en geheeld. Helaas staan we hier te weinig bij stil: dat aan emotionele, mentale en fysieke pijn eigenlijk altijd oud zeer ten grondslag ligt. En zolang dit niet als zodanig wordt erkend, zolang blijft lijden in stand. Het vraagt moed om hiermee aan de slag te gaan.

Als wij allemaal trauma in ons dragen, waar zit het dan zal je je afvragen. Het zit goed opgeslagen in ons emotionele brein (het limbisch systeem). Het leven programmeert ons in de eerste jaren van ons leven. Het is als het opzetten van een bepaalde gekleurde bril en vanaf dat moment bezien wij de wereld ook door die speciale bril, alsof dat het leven is. Helaas hebben de meeste van ons, nu we volwassen zijn, nog altijd diezelfde gekleurde bril op, ook al is het leven niet meer zoals het was toen je klein en afhankelijk was.

Stel je eens voor dat je leven vroeger als onveilig aanvoelde, vijandig zelfs, dan zie je ook nu nog -en je verwácht het zelfs- dat de wereld nog altijd onveilig en vijandig is. Je kijkt door deze gekleurde bril, ook al is de situatie nu niet onveilig of vijandig meer. Dus, als mijn buurvrouw mij bijvoorbeeld niet groet in de ochtend als ik naar mijn werk fiets, kan ik dat vanuit deze gekleurde bril meteen interpreteren als een vijandige actie. Zij is tegen mij, mag mij niet en dat laat zij op deze manier zien, etc. Je zit als het ware gevangen in een oude film. Of, ander voorbeeld, stel je komt uit een gezin waar veel sprake was van verwaarlozing of verlaten zijn. In dat geval kun je in je huidige leven verwaarlozing gaan verwachten, zie je kilte en afstandelijkheid om je heen t.a.v. jou, ook als dat in werkelijkheid niet zo is!

Ook al is er nog zoveel liefde om je heen, toch blijf je je van binnen leeg voelen, waardeloos, niet om van te houden, eenzaam, etc. We zien wat wij verwáchten te zien, ook als het er in werkelijkheid dus niet is en wij handelen daarop alsof het weer gebeurt, zich om je heen afspeelt. Zo houd je een vicieuze cirkel in stand…

Dus zonder het door te hebben blijven we de wereld zien door de ogen van het kind in ons en dat is nou precies wat ons uit balans brengt en uiteindelijk zelfs ziek maakt. Dus echte heling is niet alleen het voelen van deze oude pijn, even belangrijk is het door te krijgen dat je door een gekleurde bril de wereld in kijkt, je bewust wordt van de triggers en je automatische reactiepatronen, overlevingsmechanismen, afweer. De kunst is om dan je bril af te leren zetten en te stoppen met reageren alsof je nog altijd in het verleden leeft…

Korte oefening:

1. Sluit je ogen en adem een paar keer in en uit…
2. Ga dan eens terug in gedachten naar deze afgelopen dag of gisteren en denk eens aan een normale situatie die toch op een bepaalde manier ongemakkelijk, onplezierig voor je was…
3. Zoom in op deze situatie en probeer te achterhalen wat het meest onplezierig in deze situatie voor je was…Vaak is dat iets wat je ziet of hoort… Bijvoorbeeld de stem of de toon waarop iets is gezegd, een blik in iemands ogen, een bepaalde houding, bepaalde woorden, een gebaar…Wat is in deze situatie het meest onprettig voor jou geweest?
4. Zoom meer in op dit detail, deze kern. Stel je daarbij voor dat dit detail groter en groter wordt terwijl jij zelf kleiner en kleiner wordt…
5. Stel jezelf dan de vraag: welke boodschap VOEL ik hier nu op mij afkomen, in deze situatie, via dit detail? (de stem, woorden, blik, gebaar, etc.)
6. Dit gaat niet over wat je denkt, bedenkt, maar over wat je voelt. Laat dus je emoties spreken, spontaan in je naar boven komen, vertrouw dat…
7. Overdrijf het, maak dat gevoel groter en zet het om in de woorden en beleving van een kind: ‘zie je wel, ik ben lastig’, ‘wat doe jij hier, weg wezen’, ‘ik kan je niet uitstaan’, ‘daar ben jij veel te jong voor, te dom, te..’. Probeer echt te voelen wat de boodschap is die je op je af voelt komen via dit detail…
8. Als laatste stel je jezelf de vraag wat jouw reactie was in die situatie. Hoe reageerde je?
   1. Werd je vooral bang (angst)
   2. Werd je kritisch op jezelf, ging je jezelf afwijzen (primaire afweer)
   3. Voelde je je gestrest en ging je pleasen in de hoop toch oké gevonden te worden, te krijgen wat je nodig had, …Als ik…dan…(valse hoop)?
   4. Ging je boven die ander staan, stelde je je superieur op om minder te voelen? Voelde jij je boos, oordelend (valse macht)?
   5. Ontkende je überhaupt je gevoel en deed je alsof het je onverschillig liet (ontkenning van behoeften)?
9. Adem een paar keer diep in en uit en kom terug met je aandacht…

Je hebt hiermee een idee gekregen hoe jouw bril eruit ziet… De normale en toch wat onprettige dagelijkse situatie heeft op een bepaalde manier iets uit je kindertijd gespiegeld en een gevoel aangeraakt wat je destijds hebt moeten voelen. Hierdoor is je afweer, meestal onbewust, geactiveerd om die onderdrukte oude pijn niet opnieuw te hoeven voelen. Jouw reactie heeft dit in je kindertijd zo goed als mogelijk weten te voorkomen, terwijl deze afweer in je huidige leven vaak niet toereikend, adequaat of gepast is. De boodschap die je uit deze gekozen situatie op je af hebt gevoeld echoot als het ware die boodschap die je als kind hebt moeten ervaren en je reactie (afweermechanisme) laat zien hoe jij je als kind hebt verweerd.

We gaan als het ware in de overlevingsstand en vanuit die toestand kijk je alleen nog maar door die gekleurde bril, met alle gevolgen van dien… Dit te leren zien, hier bewustzijn op krijgen leert je terug te stappen in je volwassen bewustzijn, in diegene die je NU bent in plaats van gevangen te zitten in de persoon die je ooit was…in de overleef-stand van het jonge kind.

Er is meestal een directe link te vinden tussen dat wat je ervaart, je perceptie op het leven en je kindertijd…

En het goede nieuws is dat dit haalbaar is! Je bril afzetten, uit de overleef-stand stappen en leren leven in het moment, verbonden met jezelf en anderen…Stel je eens voor wat de impact zou zijn op de wereld in ons en om ons heen…