Hoe gekleurd kijken wij / zijn wij gaan kijken (met oefening!):

WHO (World Health Organization): 30% van de Europeanen heeft een mentale, emotionele ziekte of disbalans en als we daar de mensen van boven de 65 bijtellen en de burn-out geregistreerden, ligt dit getal zelfs boven de 50%! De mensen met een fysieke ziekte nog niet eens meegenomen. Dat is enorm!

Alle emotionele, mentale en ook een groot deel van de fysieke klachten zijn rechtstreeks in verband te brengen met lijden in onze kindertijd. En het is misschien ondenkbaar, maar zelfs in wat wij een ‘normale’ kindertijd noemen schuilt pijn en lijden voor het jonge kind. Het zit in onze cellen, in ons lichaam en ons brein opgeslagen; we dragen echt allemaal een bepaalde mate van pijn en lijden in ons mee. Pijn uit onze kindertijd.

Stel je eens voor: je bent een kleine baby, totaal afhankelijk van je ouders die jouw behoeften niet volledig (kunnen) vervullen. Er is geen manier om ze dit te vertellen en je kunt ook niet uit die situatie weggaan om elders te halen wat je nodig hebt. Je kunt je behoeftes ook niet zelf vervullen én, het ergste misschien wel, je hebt geen besef van tijd. Dit maakt dat een baby de situatie ervaart alsof het ALTIJD zo zal zijn.

Dit maakt ervaringen voor een kind, zoals het laten huilen van een baby, stem verheffen naar een kind, geïrriteerd raken door een kind en dit al dan niet bewust laten merken…deze ‘normale’ dingen die wij allemaal kennen, geven in feite het jonge kind (onbedoeld) overweldigende pijn. Er is onvoldoende afstemming op de behoeften van het jonge kind.

Kleine kinderen zijn TOTAAL overgeleverd aan de genade van de ouders. Zij stellen vast wat goed/niet goed voor je is, wat zij je wel/niet geven of kunnen geven… Hoeveel ouders normaal gesproken ook van hun kind houden, ook zij zijn zoons en dochters van ouders die op hun beurt nooit altijd helemaal volledig hebben kunnen afstemmen op de behoeften van hun kind.

Het staat inmiddels vast, vanuit gedegen wetenschappelijk onderzoek, dat pijn uit onze kindertijd in onze volwassen levens voor emotionele, mentale en fysieke pijn zorgt als het niet is doorvoeld en geheeld. Helaas staan we hier te weinig bij stil: dat aan emotionele, mentale en fysieke pijn eigenlijk altijd oud zeer ten grondslag ligt. En zolang dit niet als zodanig wordt erkend, zolang blijft lijden in stand. Het vraagt moed om hiermee aan de slag te gaan.

Als wij allemaal trauma in ons dragen, waar zit het dan zal je je afvragen. Het zit goed opgeslagen in ons emotionele brein (het limbisch systeem). Het leven programmeert ons in de eerste jaren van ons leven. Het is als het opzetten van een bepaalde gekleurde bril en vanaf dat moment bezien wij de wereld ook door die speciale bril, alsof dat het leven is. Helaas hebben de meeste van ons, nu we volwassen zijn, nog altijd diezelfde gekleurde bril op, ook al is het leven niet meer zoals het was toen je klein en afhankelijk was.

Stel je eens voor dat je leven vroeger als onveilig aanvoelde, vijandig zelfs, dan zie je ook nu nog -en je verwácht het zelfs- dat de wereld nog altijd onveilig en vijandig is. Je kijkt door deze gekleurde bril, ook al is de situatie nu niet onveilig of vijandig meer. Dus, als mijn buurvrouw mij bijvoorbeeld niet groet in de ochtend als ik naar mijn werk fiets, kan ik dat vanuit deze gekleurde bril meteen interpreteren als een vijandige actie. Zij is tegen mij, mag mij niet en dat laat zij op deze manier zien, etc. Je zit als het ware gevangen in een oude film. Of, ander voorbeeld, stel je komt uit een gezin waar veel sprake was van verwaarlozing of verlaten zijn. In dat geval kun je in je huidige leven verwaarlozing gaan verwachten, zie je kilte en afstandelijkheid om je heen t.a.v. jou, ook als dat in werkelijkheid niet zo is!

Ook al is er nog zoveel liefde om je heen, toch blijf je je van binnen leeg voelen, waardeloos, niet om van te houden, eenzaam, etc. We zien wat wij verwáchten te zien, ook als het er in werkelijkheid dus niet is en wij handelen daarop alsof het weer gebeurt, zich om je heen afspeelt. Zo houd je een vicieuze cirkel in stand…

Dus zonder het door te hebben blijven we de wereld zien door de ogen van het kind in ons en dat is nou precies wat ons uit balans brengt en uiteindelijk zelfs ziek maakt. Dus echte heling is niet alleen het voelen van deze oude pijn, even belangrijk is het door te krijgen dat je door een gekleurde bril de wereld in kijkt, je bewust wordt van de triggers en je automatische reactiepatronen, overlevingsmechanismen, afweer. De kunst is om dan je bril af te leren zetten en te stoppen met reageren alsof je nog altijd in het verleden leeft…

Korte oefening:

  1. Sluit je ogen en adem een paar keer in en uit…
  2. Ga dan eens terug in gedachten naar deze afgelopen dag of gisteren en denk eens aan een normale situatie die toch op een bepaalde manier ongemakkelijk, onplezierig voor je was…
  3. Zoom in op deze situatie en probeer te achterhalen wat het meest onplezierig in deze situatie voor je was…Vaak is dat iets wat je ziet of hoort… Bijvoorbeeld de stem of de toon waarop iets is gezegd, een blik in iemands ogen, een bepaalde houding, bepaalde woorden, een gebaar…Wat is in deze situatie het meest onprettig voor jou geweest?
  4. Zoom meer in op dit detail, deze kern. Stel je daarbij voor dat dit detail groter en groter wordt terwijl jij zelf kleiner en kleiner wordt…
  5. Stel jezelf dan de vraag: welke boodschap VOEL ik hier nu op mij afkomen, in deze situatie, via dit detail? (de stem, woorden, blik, gebaar, etc.)
  6. Dit gaat niet over wat je denkt, bedenkt, maar over wat je voelt. Laat dus je emoties spreken, spontaan in je naar boven komen, vertrouw dat…
  7. Overdrijf het, maak dat gevoel groter en zet het om in de woorden en beleving van een kind: ‘zie je wel, ik ben lastig’, ‘wat doe jij hier, weg wezen’, ‘ik kan je niet uitstaan’, ‘daar ben jij veel te jong voor, te dom, te..’. Probeer echt te voelen wat de boodschap is die je op je af voelt komen via dit detail…
  8. Als laatste stel je jezelf de vraag wat jouw reactie was in die situatie. Hoe reageerde je?
    1. Werd je vooral bang (angst)
    2. Werd je kritisch op jezelf, ging je jezelf afwijzen (primaire afweer)
    3. Voelde je je gestrest en ging je pleasen in de hoop toch oké gevonden te worden, te krijgen wat je nodig had, …Als ik…dan…(valse hoop)?
    4. Ging je boven die ander staan, stelde je je superieur op om minder te voelen? Voelde jij je boos, oordelend (valse macht)?
    5. Ontkende je überhaupt je gevoel en deed je alsof het je onverschillig liet (ontkenning van behoeften)?
  9. Adem een paar keer diep in en uit en kom terug met je aandacht…

Je hebt hiermee een idee gekregen hoe jouw bril eruit ziet… De normale en toch wat onprettige dagelijkse situatie heeft op een bepaalde manier iets uit je kindertijd gespiegeld en een gevoel aangeraakt wat je destijds hebt moeten voelen. Hierdoor is je afweer, meestal onbewust, geactiveerd om die onderdrukte oude pijn niet opnieuw te hoeven voelen. Jouw reactie heeft dit in je kindertijd zo goed als mogelijk weten te voorkomen, terwijl deze afweer in je huidige leven vaak niet toereikend, adequaat of gepast is. De boodschap die je uit deze gekozen situatie op je af hebt gevoeld echoot als het ware die boodschap die je als kind hebt moeten ervaren en je reactie (afweermechanisme) laat zien hoe jij je als kind hebt verweerd.

We gaan als het ware in de overlevingsstand en vanuit die toestand kijk je alleen nog maar door die gekleurde bril, met alle gevolgen van dien… Dit te leren zien, hier bewustzijn op krijgen leert je terug te stappen in je volwassen bewustzijn, in diegene die je NU bent in plaats van gevangen te zitten in de persoon die je ooit was…in de overleef-stand van het jonge kind.

Er is meestal een directe link te vinden tussen dat wat je ervaart, je perceptie op het leven en je kindertijd…

En het goede nieuws is dat dit haalbaar is! Je bril afzetten, uit de overleef-stand stappen en leren leven in het moment, verbonden met jezelf en anderen…Stel je eens voor wat de impact zou zijn op de wereld in ons en om ons heen…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

Waar ligt jouw focus…?

Stel je bent in een touwgevecht met een monster dat staat voor alle negatieve situaties, gedachten en gevoelens die jouw ‘lastigvallen’…
Tussen jou en dit monster is een diepe kloof. Als je toegeeft aan je gedachten en gevoelens en de situatie niet te lijf gaat, verlies je de controle en zal je in de kloof vallen…
Maar hoe harder je trekt, hoe harder ook dit monster trekt. Hoe meer jij in strijd gaat met dat wat zich nu afspeelt, des te zwaarder de strijd zal worden…
Het is dus beter om het touw los te laten en niet te proberen de strijd (op wat voor manier) te winnen…

Op welke manier ben jij in je dagelijkse leven aan het touwtrekken? Wat zijn jouw monsters waar tegen je strijd en wat doe jij allemaal om het touw te kunnen vasthouden?

“Doordat jij de strijd aangaat, is er een strijd” (G. Jansen)

Afweermechanismen

We kennen het allemaal: er gebeurt iets en zomaar, zonder erover na te denken, hebben wij al gereageerd. Automatische reactiepatronen ontwikkelen zich vaak al heel vroeg in ons leven. Ze waren destijds ook nuttig en hebben ons beschermd tegen dat wat op dat moment waarschijnlijk te pijnlijk, overweldigend of te verwarrend is geweest. We kennen vanuit de theorie een 7 tal afweer- of overlevingsmechanismen:

  • Ontkenning
    Letterlijk ontkennen: ‘Ik heb geen probleem’, ‘er is niks aan de hand’. Ook wel ‘loochening’ genoemd. Het onbewust jezelf of een ander voor de gek houden. Voorbeeld: Iemand die de kerstdagen dikwijls alleen is en dat heel naar vindt maakt zichzelf wijs dat hij het juist helemaal niet erg vindt om met Kerstmis alleen te zijn.
  • Rationalisaties
    Of intellectualiseren. Onacceptabel gedrag goedpraten: ‘iedereen doet het’. Of, wanneer je bijvoorbeeld pennen meeneemt van je werk zegt dat het bedrijf toch genoeg geld heeft. Nog een voorbeeld: Je hebt honger en ziet appels hangen, maar je kunt er niet bij. Dan denk je ’ze zullen toch wel zuur zijn’. Iemand die zakt voor een examen zegt dat het examen te moeilijk was.

Kortom: om het zelfrespect te bewaren en angsten en frustraties uit de weg te gaan, worden er vaak redenen en verklaringen bedacht om gevoelens van falen en mislukking weg te praten en daarmee toch om te kunnen met conflicten.

  • Reactieformatie
    Je gedraagt je precies tegengesteld aan je onbewuste verlangens. Vaak gaat het hierbij om een (in jouw ogen) sociaal aanvaardbare reactie die een (in jouw ogen) sociaal onaanvaardbare reactie moet camoufleren.

Dus iemand ie eigenlijk heel onzeker is, angstig, zich ineens roekeloos gedragen. Of, wanneer iemand komt eten maar afzegt op het laatste moment, terwijl de hele dag in de keuken jezelf hebt uitgesloofd, zegt tegen diegene dat het oké is en dat het kan gebeuren, terwijl je hem eigenlijk de huid vol wil schelden.

  • Verschuiving
    Je verschuift je reactie van de werkelijke bron, naar ets anders. Bijvoorbeeld, je bent boos op je leidinggevende, maar reageert dit af op je collega of geeft je hond thuis een schop, terwijl je eigenlijk die leidinggevende wel wat kan doen.
    Een ander doel dan het werkelijke doel in de plaats stellen.
  • Regressie
    Je vertoond gedrag wat als kind effectief was tijdens stress. Je valt als het ware terug in kinderlijk gedrag en vertoont gedrag dat in een eerder ontwikkelingsstadium angst en onzekerheid kon doen verminderen.

Bijvoorbeeld een puber die naar een nieuwe school gaat en thuis weer met een knuffel wil gaan slapen.

  • Sublimatie
    Je zoekt een meer geaccepteerde uitlaadklep. Volgens Freud kunnen (onaanvaardbare) agressieve prikkels maken dat iemand politieagent, strafrechtadvocaat, slager of chirurg wordt. Hierbij worden respectievelijk gewelddadige, wetteloze, criminele of moorddadige behoeften omgezet in een constructieve invulling van deze driften en impulsen. Seksuele prikkels kunnen omgezet worden in schilderen, beeldhouwen of andere kunstvormen.
  • Projectie
    Je projecteert jouw gevoelens of verlangens op een ander, zodat jij ze zelf niet bewust hoeft te ervaren. Iemand die wantrouwend is, beweert bijvoorbeeld dat hij altijd een voorbeeld is van vertrouwen in de mensen en dat juist de ander zo wantrouwend is. Bij projecties zie je eigenschappen in anderen, die je in jezelf niet herkent of erkent.

Het lastige aan deze mechanismes is, is dat ze automatisch in gang gezet worden wanneer wij in situaties komen die ook maar enigszins lijken op iets uit onze vroege kindertijd. Alleen door je er bewust van te worden, kun je leren anders te kijken naar situaties en ook anders leren reageren, op een manier die beter aansluit bij de realiteit en dat wat er werkelijk nodig is.

Zelfcompassie

Hoeveel mensen zijn er op deze onwaarschijnlijk competitieve wereld die echt tevreden zijn met zichzelf? Dat gevoel van tevredenheid met onszelf is heel kortstondig, helemaal omdat we ons bijzonder en bovengemiddeld moeten voelen om het gevoel te hebben dat we iets waard zijn. Moet je het met minder doen dan voelt dat vaak als mislukking.

Het is heel begrijpelijk dat we ernaar verlangen bijzonder te zijn. Het probleem is alleen dat het per definitie onmogelijk is dat iedereen tegelijkertijd bovengemiddeld is.We munten misschien in een paar opzichten uit, maar er is altijd iemand die slimmer, knapper of geslaagder is. Hoe gaan we daarmee om? Niet zo goed….

Mijn eigen weg is de weg van (zelf) compassie. Een lastig pad, vind ik zelf, én het voor mij enige pad naar liefde en acceptatie van onszelf.

Boektip:
Zelfcompassie van Kristin Neff! Een aanrader voor iedereen die meer wérkelijke rust binnen in zichzelf verlangt..☺

Videotips:
https://youtu.be/Tyl6YXp1Y6M
https://youtu.be/BjvYhd34fgc
https://youtu.be/yJPcZ1CEl30
https://youtu.be/sidiDUg__Dg
https://youtu.be/NYqjV-KgCic

Stilte…

Als je iets wil gaan zeggen, vraag jezelf dan eerst eens af:

– Is het vriendelijk?
– Is het nodig?
– Is het waar?
– Is het beter dan de stilte?

……

Meditatie obstakels

Gisteren weer de een na laatste meditatie avond van het seizoen gegeven. Het was een heerlijke avond!!

Hier nog even de 5 obstakels die je kunt tegenkomen als je mediteert

  • Begeerte (ik zou nu ….willen i.p.v. mediteren)
  • Afkeer (ik wil dit nu eigenlijk niet, geen zin, grr)
  • Verveling (pff..duurt lang, saai…)
  • Onrust (ik zou nu eigenlijk….nog moeten doen)
  • Twijfel (helpt dit eigenlijk wel? Waar doe ik dit eigenlijk voor…)

En dan uiteraard nog al ons denken over de toekomst of aan het verleden. Een hele uitdaging dus om steeds opnieuw jezelf die tijd en ruimte aan jezelf te geven om dat wat zich ook aandient, met compassie te ontvangen… Succes vandaag met oefeningen!

Discipline

Waar haal ik toch steeds de discipline vandaan om te gaan mediteren?
Kijk eens of je het anders kan gaan benaderen:

In plaats van te denken: ‘ik moet vandaag eigenlijk nog…” of jezelf op andere wijze
onder druk zetten, het te zien als: “Jezelf er elke keer opnieuw vriendelijk aan herinneren
dat wat belangrijk voor je is en daar dan naar te handelen..”

De druk is dan weg en je weet precies wat je werkelijk wil en wat het je oplevert.

Dus weg met dat ‘moeten’ door je te focussen op wat goed voor je is en dit serieus te (gaan) nemen!

De ontmoedigende zweep…

Om te beginnen moet je eens je gedachten laten gaan over de gemoedstoestand die wordt opgeroepen door zelfkritiek. In wat voor stemming raak je bij de woorden: ” wat ben jij tocg ongelofelijk dom”…. Voel je je energiek, geïnspireerd, bereid om de hele wereld te veroveren?

Je kunt het je nog beter voorstellen als je erover nadenkt hoe jij andere mensen zou motiveren, kinderen bijvoorbeeld. Stel, een nichtje, dochter, leerling van je komt bij je met een onvoldoende voor een toets. Wat is dan de beste manier om ervoor te zorgen dat ze een betere manier van leren ontwikkelt, zodat ze een volgende keer beter scoort?

Moet je haar dan stevig bekritiseren? Tegen haar zeggen dat ze dom is, lui en haar zonder eten naar bed sturen, staf geven of anders soortgelijks?

Natuurlijk niet!

Door zulke harde kritiek zou ze emotioneel zo aangeslagen kunnen zijn, dat ze geen energie overhoudt om zich met hernieuwde moed aan haar huiswerk te zetten…

Helaas is dit toch nog heel vaak de manier om iemand te ‘motiveren’ om ‘nog meer’ hun best te gaan doen.

We weten allemaal dat positieve, bemoedigende boodschappen een gemoedstoestand oproepen die ervoor zorgen dat we hard werken en zoveel mogelijk uit onszelf halen. Willen wij het beste uit onszelf halen, dan hebben wij het nodig om ons rustig, veilig en vol zelfvertrouwen te voelen.

Als we onze dierbaren willen motiveren, zullen wij alles op alles zetten om hen ervan te overtuigen dat we in hen geloven en dat ze op onze loyaliteit, affectie en steun kunnen rekenen.

Maar….

Om de ‘een of andere reden’ kiezen wij vaak voor precies het tegenovergestelde qua aanpak, wanneer het om onszelf gaat….

Meer zicht op jezelf willen krijgen en leren liefdevoller met jezelf om te gaan? Dan is een individueel Primal Rebirth Therapie traject misschien wenselijk voor je. Of de mooie groepstraining “Je eigen wijze weg”.

Onze drijfveren

Het vermogen om alles uit onszelf te halen wat erin zit, hangt voor een groot deel samen met de kern van onze motivatie. Is die van binnenuit (intrinsiek) of ligt deze buiten onszelf (extrinsiek)….

Onderzoekspsycholoog Carol Dweck onderscheid twee belangrijke redenen waarom mensen hun doelen willen bereiken:

1. Via leerdoelstellingen (intrinsiek gedreven door nieuwsgierigheid en het verlangen iets nieuws te willen leren. Hier gaat het om de lol van het leren en onderzoeken én beseft men dat ‘fouten’ maken onderdeel is van dit leerproces.

2. Via prestatiedoelstellingen (extrinsiek, vooral gericht op verrichten van prestaties. Zij worden van buitenaf gemotiveerd om hun zelfwaardering te verdedigen of te versterken. Ze willen goed presteren om de goedkeuring van anderen te krijgen (kind bewustzijn…) en hebben de neiging om koste wat kost een mislukking te vermijden…

Je kunt jezelf dus steeds opnieuw de vraag stellen welke motivatie er achter jouw handelen zit. Is het werkelijk bant jezelf, klopt het met je hart, of ben je toch ‘bezig’ iets te ‘halen’ buiten jezelf en dus meestal ook vanuit een kind-bewustzijn?

Ook dit is een mooi proces in steeds meer thuiskomen in jezelf…

Je huidige situatie, een vloek of een zegen?

Soms zie je vrij snel de meerwaarde van een situatie en soms is dat lastiger. Als je het moeilijk vind om iets positiefs aan je huidige situatie te ontdekken is er waarschijnlijk meer zelfcompassie nodig…

Je kunt dit proberen met de door mij eerder genoemde 3 punten:

1. Vriendelijkheid
2. Gedeelde menselijkheid
3. Mindfulness

1. Spreek jezelf in stilte met vriendelijke, bevestigende woorden toe, zoals een goede vriend zou doen. Mussct kun je jezelf even aanraken; strelen, als niemand kijkt…

2. Bedenk op wat voor manier je huidige situatie je in contact brengt met andere mensen die soortgelijke problemen hebben. Je bent niet de enige!

3. Probeer eens een paar keer die in en uit te ademen…Even opmerken wat er zoal in je lichaam voelbaar is…en dan te proberen jouw huidige situatie, zoals deze zich nou eenmaal voordoet ook al vind jij dit niet prettig, te accepteren…

》En kijk nu eens opnieuw…Wat probeert het leven je op dit moment bij te brengen? Is dit een kans om je hart en geest open te stellen? Kan het zijn dat deze schijnbare vloek in werkelijkheid misschien toch een zegen is?

Wil je dit verder onderzoeken? Geef je op voor de prachtige training “Je Eigen Wijze Weg” die 10 maart weer gaat starten!

Ik kijk ernaar uit jou te ontmoeten ☺

Hoe en waarom wij reageren vanuit emoties:

Ons brein is opgebouwd uit lagen:

– Reptielenbrein
– Emotioneel (Limbisch) brein
– Nieuwe zoogdieren (Neo-cortex) brein

Emotieverwerking verloopt altijd via het ‘oude brein’. Het is vanuit evolutie gezien ook heel belangrijk dat dit zo verloopt, omdat hier ook de vecht en vlucht-modus wordt aangesproken. Wanneer er een tijger o je af komt rennen, heb je het nieuwe zoogdierenbrein, of de Neo-cortex (ander woord) niet nodig om eerst te gaan bedenken wat er aan de hand is, hoe je dit stap voor stap gaat aanpakken en of die aanpak wel de juiste is etc. Nee, de moet rennen!

Dit proces verloopt razend snel en automatisch. Mindfulness helpt je om voordat je reageert eerst te stoppen, de ervaren wat er speelt, even bewust te ademen en pas dan te reageren, Hierdoor kan de informatie ook je Neo-cortex bereiken en kun je (weer) nadenken voor een eventueel betere manier van reageren dan vechten of vluchten…

We kennen drie emotie regulatie systemen van waaruit wij automatisch reageren:

  • Gevaarsysteem
  • Jaagsysteem
  • Zorgsysteem

Gevaarsysteem:

Dit systeem wordt geactiveerd wanneer jij je mentaal of fysiek bedreigt voelt. Oók wanneer jij je dit alleen maar inbeeld! Het is gericht op zelfbescherming en probeert je zo snel mogelijk in veiligheid te brengen.  De emoties die je dan kunt ervaren zijn angst, paniek, agressie, walging en weerstand. Het gedrag wat hierbij meestal actief is, is vechten of vluchten en als dit te riskant is bevriezen of verslappen (flauwvallen).

Jaagsysteem:

Dit systeem wordt geactiveerd wanneer je gedreven wordt door verlangens en onzekerheid vanuit het idee niet goed genoeg te zijn. Perfectionisme. Het is gericht op behoefte bevrediging, succes, status, macht en erkenning. De emoties zijn meestal aangenaam maar kort van duur. Het gedrag wat hierbij naar voren komt is streven, hard je best doen, actief zijn, presteren.

Zorgsysteem:

Dit systeem wordt niet activeert, het krijgt de ruimte wanneer je even niets doet of hoeft (het gevaar is geweken en je honger is gestild). Hier gaat het om innerlijke- en sociale verbondenheid, en ook harmonie en welzijn. De emoties zijn aangenaam en houden ook langer aan dan bij het jaagsysteem, waarbij het steeds meer moet worden. Hier is gene moeten, hier is zijn. Het draait om kalmte, warmte, tevredenheid, dankbaarheid, welbevinden. Het gedrag hierbij is vriendelijk, vredig, ongedwongen, zorgzaam en speels.

Uit balans, meer stress dan rust…

Ik heb al eerder kort beschreven dat ons brein opgedeeld is in drie delen, het reptielenbrein, het limbisch systeem en de Neo-cortex. Ook, dat emoties verwerkt en omgezet worden in gedrag, in de eerste twee delen en dat dit automatisch verloopt.

In dit bericht wil ik nog wat verder ingaan om de drie emotieregulatie systemen. Dit wil ik graag met jullie delen omdat het mezelf zoveel heeft gebracht en nog altijd brengt. Ik ben van mening dat bewustzijn hierop en weten in welk systeem je zit, kan helpen om er, waar gewenst, juist even uit te stappen. Feit is dat we allen een minimaal zorgsysteem hebben ontwikkelt omdat onze maatschappij erg vanuit jagen is opgebouwd en er wel eens ‘gevaar’ zou kunnen ontstaan wanneer wij ‘niet voldoen aan…’. Dodelijk vermoeiend, helemaal niet realistisch, laat staan menselijk en bovendien gewelddadig naar jezelf…

Hoe zit het met de drie systemen?

  • Gevaarsysteem
    Mocht je een moeilijke levensstart hebben gehad, veel dreiging, traumatisering, verwaarlozing of de meer subtiele ambivalentie van ouders en omgeving hebben ervaren, dan kan het zijn dat jouw gevaarsysteem makkelijk geactiveerd is. Dit systeem is immers ‘verfijnt, geoefend’.  Hierdoor reageer je zeer gevoelig op verschillende vormen van dreiging, ook die, die jij je inbeeld…Het kan ook door neutrale situaties aanslaan, via associaties en verbanden die er gelegd worden en die er misschien helemaal niet zijn. Stel dat het gevaar dan geweken is, dan wil ons systeem nog snel een paar behoeftes bevredigen en daarmee wordt onmiddellijk het jaagsysteem actief. Je begrijpt dat hierdoor zeer weinig ruimte overblijft voor het zorgsysteem.
  • Jaagsysteem:
    Mocht je vooral opgegroeid zijn met veel competitie, presenteren en gebrek aan erkenning, dan kan elk gevoel of voorstelling van tekortkomen je jaagsysteem activeren waardoor je meer je best gaat doen, harder gaat werken, gaat streven, etc.
    Als we dan de bevrediging hebben bereikt (iets is gelukt, we zijn gezien, hebben iets bereikt), dan dooft ons jaagsysteem uit, maar worden we vaak al snel bang dat het niet goed genoeg is, te weinig is geweest of dat we het succes niet kunnen vasthouden, en daarmee is dan alweer het gevaarsysteem geactiveerd en kunnen we niet meer genieten.

Conclusie:

Zoals Erik van den Brink en Frits Koster in hun geweldige boek: “Compassievol-leven” het noemen, raken we gemakkelijk “gevangen in de hedonistische tredmolen, tevergeefs reikend naar geluk door het telkens streven naar bevrediging van een volgende behoefte die zich aandient. Ons jaagsysteem wordt daardoor steeds geactiveerd. Ook ons gevaarsysteem wordt makkelijk actief want “tekortkomen” wordt al snel beleefd als “tekortschieten”…”.

Voeden van ons zorgsysteem:

  • Maak een wandeling waarbij je je vooral focust op het kijken naar fijne dingen, kleuren, etc.
  • Zet muziek op wat kalmeert, rustig maakt
  • Zoek de warmte op in een sauna, warme douche, bad, openhaard, etc.
  • Visualiseer een kleur die staat voor vriendelijkheid en warmte en stel je voor dat deze kleur om je heen is, in jou is
  • Raak fijne zachte dingen aan, raak jezelf aan en/of laat je aanraken
  • Vind een symbool wat past bij jou zorgsysteem en wanneer je dit ziet of aanraakt, jij je meteen rustiger voelt
  • ….

En de EERSTE stap voor mij, was STOPPEN – ZITTEN – ZIJN….. Of, als zitten niet kan in een bepaald moment, kun je ook even blijven staan en even kort merken dat je een lichaam hebt, dat je staat (zit of ligt) en dat je ademt…..Elke dag even een korte adempauze, waarin je even opmerkt hoe het met je is en misschien ok=ok wat ruimte weet te maken voor de vraag wat er op dat moment fijn voor je zou zijn, kan het verschil maken tussen een vecht of vluchtreactie vanuit je gevaarsysteem of een streef of presteerreactie vanuit je jaagsysteem.

Lukt het jou om je zorgsysteem wat meer te laten gelden? Oefen dan met mij mee….Want ook ik voel mij op dit gebied nog best vaak een spreekwoordelijke brugpieper…

Harte groet van mij, Sujani